woensdag 18 april

Het leek een training zoals gewoonlijk te worden. Nadat ik weer enige tijd wegens kwetsuur inactief ben geweest, kan ik terug trainen. Woensdagavond is zo een heerlijke afwisseling in het normale werkprogramma. Deze avond liep het echter anders, niet zo zeer voor mij wel voor sempai Bert We.

Tijdens de training werden we in 2 groepen gesplitst. De lagere gordels en hogere gordels trainden apart. Dat leek me heel logisch wegens het groot aantal lokale kandidaten voor het geplande nationale examens shodan en sandan op zondag 22 april. Wij, de lageren dus, trainden ons op de basistechnieken en de hogeren kregen de raad om zich toch al maar een beetje te sparen tegen zondag. Dat liep helemaal anders voor onze bruin gegordelde Bert We. Na enige tijd zag ik dat hij het mikpunt was van steeds meer fysieke lasten.
Voor de eerste keer leerde ik de Kongoken kennen, een ovalen zwaar metalen spul waarmee je "lekker" wat spiertraining kan doen. En neen, de Kongoken komt niet uit uit Japan, maar wel uit... (te onthouden :-))
We werden later gevraagd om met zijn allen aan de kant te gaan zitten voor een potje randori. De angst sloeg mij al om het hart, toch niet om beurten terwijl iedereen toe kijkt... nee hoor. Enkel Bert bleef op de tatami en werd belaagd door 2 excellente kampers: sempai Rob en sempai Mieke - beiden ondertussen dik geslaagd in hun examen en dus sensei. Ik zag Bert een klein beetje sterven, wat kan die kerel diep gaan zeg. Gelukkig was er tijdens de kamp bij het grondgevecht onze lieftallige Mieke die hem even ter hulp schoot als gevolg van een misinterpretatie van een commando van de sensei. Deze laatste toonde zijn masochistische, sterk sadistische trekjes door vanop afstand de volhardingsgrens van Bert W. op te sporten. Stik kapot zat deze laatste maar het pompen op de Daikento moest er nog bij. En bij die uitvoering bleek dat onze sensei de tel kwijt geraakte. In de nabespreking had Katja daar een vrij logische verklaring voor: vermits ze bij de politie niet kunnen tellen, kan de sensei hier ook niet aan doen. En ja hoor, er verscheen een lach op het gelaat van Bert, tot dan leek hij een levend lijk, klein beetje dood gegaan/gedaan.
Zijn eigenlijk redding komt van een club die nu blijkbaar na ons op woensdagavond komt trainen: Wingtsun. Deze laatsten meldden zich op tijd aan zodat het examen van Bert kon gestopt worden. Ik was blij voor hem.
De after-training was wel dik ok, we lachten en praatten nog wat, voelden bij sommigen zenuwen stijgen naar zondag toe en zagen bij Bert de opluchting.
't zal vanavond voor ons - de lagere gordels dus - ook al een klein beetje spannend zijn. Zondag moeten verschillenden van ons examen afleggen. En echt goed zie ik dat toch niet zitten.
Te onthouden: mijn favoriete kampvuurlied.

Bert, proficiat makker.