Onderstaand verslag is geschreven met een hoog Pieter Aspe gehalte, mijn Duveltje in aanslag. Het vat mijn belevenissen samen van de kangeiko 2006 voor volwassenen ingericht door karateclub Heijoshin Dojo. Wij waren met 13 deelnemers en 2 kookouders.

vrijdagavond, 17 november 2006,

Afspraak om 19:00 op de parking in het centrum van Heultje City. Thuis neem ik nog snel afscheid van mijn teerbeminde L. Ik vermoed immers dat al die stoere mannelijke collega's thuis nog snel een kus geven om dan met frisse moed het weekend tegemoed te trekken. Bij mijn aankomst op de parking zie ik dat de vrouwen van deze heren er bij zijn om ter plekke nog afscheid te nemen. Snel naar huis gebeld om te melden dat ook in het stadscentrum nog afscheid genomen wordt.

Nadat de verdeling van de passagiers over de verschillende wagens gebeurd was, namen we afscheid van onze teerbeminden en vertrokken richting Ardennen. Dit begon al direct met een schijnbeweging van de familie Wynants-Helsen. Johan zag een grijze Espace vertrekken en schoot die achterna. De ganse bende in zijn kielzog. Verkeerdelijk dacht hij dat dit mijn wagen was. Onderweg corrigeerde hij dan zijn koers en kreeg alles onder controle.

De rit verliep vlekkeloos. Over de rijvaardigheden van de collega-chauffeurs ga ik hier niet uitweiden, want dat is een blog op zich waard. Op een goed anderhalfuur kwamen we in Franchorchamps en gingen we op zoek naar huisnummer 32. Het eerste huis met dat nummer bleek niet het juiste te zijn. Even verder vonden we dan wel onze bestemming: een welriekende boerderij waarvan een deel van de woonst tot verblijf is omgebouwd. Het ontvangscomitee stond al klaar. De kamers waren al ingedeeld zodat we snel onze plaats vonden. Naast 4 slaapkamers bevatte de woonst een degelijk ingerichte keuken, living met TV, eethoek, 2 WC's en een badkamer. Met uitzondering van de slaapkamer van de stoere heren, was in elke andere slaapkamer een douche voorzien, met warm water. De heren dienden de badkamer beneden te delen. In deze badkamer bevond zich naast de douche, waarbij warm water een optie bleek te zijn die we niet geboekt hadden; ook een brubbelbad, wasmachine en droogkast.

In de living werd even later door Sensei Andy een briefing gehouden waarin de huisregels werden duidelijk gemaakt. Geen gevloek en eerbied in het aanspreken van de collega's waren belangrijk. Het gebruik van taal met enige vloekerige achtergrond werd gedurende de rest van het verblijf onverbiddelijk afgestraft met een spontane push up op de 2 voorste kneukels (sei ken).

Daarna onze eerste training als start van het sportieve gedeelte. Een korte loop met intense bergop oefeningen zorgde voor het nodige gehijg in de duistere omgeving. Ondergetekende voelde daar tijdens de ganzenloop dat zijn enkelkwetsuur nog niet in orde was. De angst om niet goed meer mee te kunnen trainen werd groot. Gelukkig was er de reddende engel sempai Danny die een enkelverband bij had en dit voor de rest van het verblijf heeft uitgeleend.

Na de training, een heerlijke maaltijd: frit met vol au vent, bereid door onze 2 meesterlijke koks sensei Herwig en sempai Hilde. Aansluitend zakten we af naar de living. Iedereen was vrij in doen en laten en gebruikte te gelegenheid om zich op te frissen. Gezellig babbelen en Durak kaart spelen vulden de rest van de avond. Het nuttigen van de Duvel verliep heel rustig, tenminste zo lang ik het heb bijgewoond. Ik had immers besloten om tijdig in bed te kruipen, schrik als ik had van de nog te verwachten fysieke inspanningen. Vooral de angst om 's nachts gewekt te worden voor een extra training zorgde hier voor. Daar heb ik wel niet van wakker gelegen, wel van mijn bedpartner, sempai Bert. Die kan snurken! Ik heb de eerste nacht bijna niet geslapen en mij constant geergerd aan het lawaai dat hij produceerde. Een hele nacht heb ik aan zijn vrouw gedacht :-), wat maakt die niet door. Bovendien bleek het bed, dat we deelden, in mijn richting af te hellen, zodat hij snurkend tegen mijn oor kwam aanrollen.

zaterdag, 18 november

Tegen de ochtend sukkelde ik dan toch van vermoeidheid in slaap. Dat was van korte duur want omstreeks 7 uur 's morgens had sensei Guy het voor hem grote genoegen om de troepen te mogen wekken. Dit op een zeer eerbiedige manier. Met een licht op zijn hoofd, gekleed in loopkledij wekte hij ons met zachte stem. We kregen enkele minuten om gekleed in sportkledij te verzamelen. Sensei Andy arriveerde als laatste, gekleed in keikogi. Met frisse moed begon ik aan de eerste training. In lichte draf begaven we ons op pad om dan als echte krakers in een overdekt gedeelte van een schuur in de omgeving onze bekwaamheid in karate te verhogen. We leerden de Sanchin kata, die gedurende het weekend altijd centraal stond.

Na de terugkeer volgde het ontbijt, spek met eieren voor diegenen die dat besteld hadden. Dat had ik niet gedurfd omdat ik met een niet te geladen maag de dag verder wou zetten. Anderen hadden hier duidelijk een verschillende mening. Sensei Willem bijvoorbeeld veroberde meer dan 1 portie en bleek daar geen last van hebben.

De weergoden waren ons die ochtend niet echt goed gezind dus rees er een probleem: waar gaan we trainen? Indien we buiten zouden gaan, dan werd alles nat en zou er voor de rest van de dag met natte kleding getraind moeten worden. Niet iedereen had 2 pakken bij om te kunnen wisselen. En hier kwam weer de nodige creativeit boven: onze kleine eetruimte werd omgetoverd tot een echte dojo van mini formaat. De tafel en stoelen werden aan de kant gezet zodat er naar hartelust binnen kon getraind worden. Op korte tijd was het warm vanwege de intentie waarmee we er tegen aan gingen en wat betreft geur kon je helemaal niet meer ruiken dat we in een boerderij vertoefden. De zweterige geuren waren dominant. Op het programma, dat ik pas na afloop van de stage heb gekregen, was voorzien dat de lagere gordels een uurtje minder zouden trainen. De inzet van iedereen bleek zo groot, althans dat vermoed ik, dat de sensei besliste om de training met zijn allen verder te zetten.

Een korte pauze en dan frikadellen met krieken en of appelmoes. Na dit middagmaal regende het niet meer zodat we ons naar buiten begaven. We zochten tegen een heuvel een weide op waarin we een deftige renzoku-kumite training kregen. Dit onder het goedkeurend oog van enkele lokale ezels. Tijdens de training rolden we dartel door het frisse, natte gras. Het wit van onze keikogi was na enige tijd helemaal verdwenen. Ideaal om nadien te gebruiken in een reclamecampagne "wast witter dan wit". Bij de terugkeer naar ons logement zochten we nog het riviertje in het dal op. Met ontbloot bovenlijf, de heren dan toch, werden push ups in de rivier uitgevoerd.

Daarna liepen we terug. De natte kledij werd in de aanwezige droogkast gegooid zodat we tegen 's anderendaags terug over droge pakken konden beschikken. De koks hadden een heerlijke soep voor ons klaar gemaakt. Dit om de brug naar de voorziene bbq later op de avond te slaan. Heerlijk en goed vullend. Even rusten en dan weer naar het ernstige werk.

's Avonds was er een fotozoektocht gepland. De foto's zijn echter nooit op papier geraakt omdat het kabeltje, nodig voor de communicatie tussen toestel en computer, in Heultje was gebleven. Niet getreurd, sensei Guy maakte een schriftelijke beschrijving van de te volgen route.

Ik maakte deel uit van groep 1. Vol goede moed trokken wij de duistere omgeving in. We dienden een aantal zaken te zoeken in de donkere bossen. Dat bleek niet gemakkelijk te zijn. Vooral het vinden van een jagerhut in de buurt heeft ons veel moeite gekost. Bijna hadden we ze niet gevonden maar gelukkig hadden we een zeer ervaren scout in ons team. Groep 2, die alleen uit vrouwen bestond, had minder geluk. Ze hebben met deze opdracht behoorlijk wat moeite gehad zodat ze een grote achterstand op de andere 2 groepen opliepen.

Toen we terug aan het logement kwamen, stond mijn gedachten al helemaal op de bbq gericht. Maar de grijns van sensei Guy, die ons opwachtte, sprak boekdelen. Het was helemaal nog niet gedaan. Er was een tweede deel, en dat behelste een deftige wandeling naar Franchorchamps dat enkele kilometers verder lag. Onderweg dienden ook nu weer opdrachten uitgevoerd te worden, vragen opgelost te worden. Groep 1 was hier superieur aan de anderen. Alle vragen werden zonder fout opgelost. Wij twijfelden nergens en gaven ons volledig.

Het vinden van een groot rood reclamepaneel was moeilijk maar werd gerealiseerd. Het proeven van een heerlijk biertje behoorde ook tot de opdracht.

Toen iedereen aangekomen was, werd door de jury de uitslag van het spel bekend gemaakt. En hier liep het fout. Het lijkt een traditie te worden dat de groep, waarin ik zit, op basis van objectieve criteria wel de overwinning verdient maar door de jury telkens weer bedrogen wordt (zie hier). Er werd beslist om groep 3 de overwinning te gunnen. Als ons dan toch deze verdiende overwinning ontnomen werd, dan had ik ze liever aan de dames geschonken. Die bleken immers in het tweede deel een fantastische prestatie neergezet te hebben.

Na het nodige gebakelei en 3 keer na elkaar de vereiste push ups door mezelf wegens verkeerd taalgebruik, hebben we nog een fantastische bbq gehad. De koks bevestigden hun reputatie alweer! Na het eten doken we in de zetel, met een glas heerlijke drank in de hand. Er werd gekletst en gelachen tot we in bed kropen. Volgens de sensei veel te vroeg want hij was nog een uur langer dan ons op gebleven.

Een belangrijk feit om nog te vermelden is dat Thomas, ingenieur in spe, het warm water probleem van onze douche ondertussen had opgelost.

zondag, 19 november

Regen, regen, en nog eens regen. Dat gaf een slecht vooruitzicht voor deze dag. We mochten een uurtje langer slapen en werden alweer op deskundige wijze door sensei Guy gewekt. Gekreun en geklaag, vooral van de ouderen onder ons, waren aanwezig. Mijn lichaam weigerde, spieren deden pijn, oude kwetsuren lieten zich voelen, maar ik moest verder. Geen genade, lopen in de frisse regen en trainen, want daar kom je toch voor.

Het ontbijt deed deugd. Deze keer durfde ik wel een hardgekookt eitje eten. Voor de constante regenval werd een oplossing gevonden: we mochten de kantine van de manege, gelegen naast de boerderij gebruiken. Tafels en stoelen werden aan de kant gezet en er was alweer een nieuwe dojo geboren. Een training met zicht op de paarden en hun berijders, dat vulde onze voormiddag. Raad eens welke kata ook nu weer werd gelopen... juist... sanchin kwam ook die dag de kop op steken. Het belang van bepaalde bewegingen werd telkens weer duidelijk gemaakt. Na deze training verwachtte ik dat het gedaan was, eigenlijk moet ik zeggen "hoopte" want de sensei kennende wist ik dat er ons nog wel iets als afsluiter boven het hoofd hing. En ja hoor, in gestrekte draf liepen we naar het riviertje. Het was nu onvermijdelijk, iedereen zou nat worden. Met zijn allen, het grootste deel alweer met ontbloot bovenlijf, stonden we in de rivier. Nat, koud maar fier. Niemand kloeg en dat typeerde het hele verblijf. Ondanks de pijn die ieder voor zich wel op een of ander manier mocht ervaren, beten we altijd door en gaven het beste van onszelf.

Als afsluiter werd ons nog een laatste maaltijd voor gezet. De afsluitende tas koffie hebben we naar goede gewoonte onderweg nog gedronken. Moe en uiterst voldaan kwam ik thuis. De natte vuile was vloog de machine in om er met een dubbele portie poeder gewassen te worden. Na de eerste wasbeurt was er van echt wit nog geen sprake zodat een tweede beurt met extra bruine zeep op de achtergebleven vlekken noodzakelijk was. En als ik de vergelijking met mijn andere keigoki maak, dan is het wit nog niet terug. Ik ga eens contact opnemen met een producent van waspoeders en ze uitnodigen om mijn keikogi te gebruiken om op tv te tonen hoe goed hun product wel is.

Volgend jaar geven we er hopelijk met nog meer deelnemers een fantastische lap op. De datum ligt al vast, lokatie nog niet.

Francis

(dit relaas is ook terug te vinden op http://francisprobeerttebloggen.blogspot.com/)