Zaterdag 5-april

Hierop zitten we met ons allen reeds weken te wachten. Het vertrek op verlof naar Polen, we vergeten dat het nog vroeg in de ochtend is, de eerste lichtstralen worden zichtbaar aan de hemel.

Even rond kijken wie er allemaal mee reist, want voor ons, Elly en Staf, zijn het niet allemaal bekende gezichten.

De chauffeur van Conny-cars heeft ons ondertussen veilig afgezet aan de luchthaven van Brussel en wijst ons nog vriendelijk de weg. Hier begint reeds de eerste ellende, de valies van Staf wordt niet zo dikwijls gepakt, met als gevolg dat ze piept en kraakt, zo erg zelfs dat tientallen vakantiegangers onze hele bende bekijken alsof we van een andere planeet komen.

Stipt gaan we met zen allen van de grond, natjes en droogjes worden door de stewardess bedeeld. Deze bukt zich net voor de stoel van Geert haar kont uitdagend naar hem gericht wanneer iemand roept lik er eens aan. Niet beseffend dat het bedoeld was voor de kwark die van zijn kin dreef, hilariteit tot en met. De sfeer kon niet meer stuk. Dat belooft een ganse week lang.

Even een tussenlanding maken in Munchen, waar onze valiezen nog eens worden overgeladen, en dan naar Krakau. Hier lopen we van de vlieger direct de bus op, om 10 meter verder al opnieuw afgezet te worden, kwestie van niet te ver te moeten sleuren met de bagage zeker?

Paulina en Andy hebben hier gezorgd voor een busje tot aan ons hotel “ROYAL” brengt. Pal tegen het oude centrum van Krakau. Een flink opgepoetste koperen plaat leert ons dat het hotel dateert van 1898. Dit is duidelijk te zien aan de pracht en praal. En dat er moest gepoetst worden bleek uit de machine die er stond om de schoenen op te blinken, Brigitte ging dat als eerste uitproberen.

Eens de kamers verdeeld, welke voor de meeste ruim tot zeer ruim zijn, gaan we aan tafel in restaurant “POD WAWELEM”. We zien de serveerders met grote geladen plateaus vol borden en liters bier lopen, in onze ogen slaven werk, maar zij blijven glimlachen, ze zijn gekleed in een uniform waar bij ons alleen nog dansgroepen in optreden. Sommige lopen in een witte frak zoals een dokter, van hiërarchie gesproken. We zullen snel ondervinden dat we hier geen honger noch dorst gaan lijden.

Na het buffet dat bestond uit goulash soep, stoemp met gebraad en geraspte wortelen, en als nagerecht strudel met ijs gaat de meerderheid nog even Krakau in, maar daarvoor moeten we eerst even geld gaan halen, het is aanschuiven aan het “kaske” voor de zloty. Door de drukte raakt de groep verdeeld, maar geen paniek, “de politie uw vriend” is steeds aanwezig. De meeste beginnen al snel aan de nachtrust te denken, we zijn dan reeds vroeg op de been. Om 21:00 uur snurken de meeste onder ons al. De uitzonderingen hebben de bar van het hotel gevonden, en sluiten deze samen met de barman.

Zondag 6-april

Vanaf 7:30 uur kunnen we gaan ontbijten, ook hier weer een overvloed aan lekkers, te veel om op te noemen, maar ik vergeet zeker de pekelharing niet, op dit vroege uur nogal bizar.

Rond 10:00 uur vertrekken we naar Wieliczka, een uurtje rijden naar een zoutmijn. Ook hier hebben Paulina en Andy weer prima werk geleverd, een Nederlandstalige gids loods ons door de gangen van de mijn, althans het gedeelte dat open gesteld is voor de toerist. De overige 230km zou te lang duren.

De bijna drie kilometer gangen leiden ons langs taferelen die laten zien dat het werk in de mijn hard labeur was. Nochtans waren er sommigen onder hen die na hun uren werk in de mijn terug keerden om allerlei kunstige beelden uit te houwen in het zout, prachtig om te zien. Het hoogtepunt is een zaal zo groot als een kerk, helemaal in zout, bizar te weten dat dit is gemaakt door mensenhanden.

Als na een tour van twee uur de zon terug op onze kop schijnt is het tijd voor het lunchpakket, twee boterhammen rijkelijk belegd, een verse tomaat twee koekjes en een drankje. Na ook nog de nodige kilo’s zout hebben gekocht aan de stalletjes stelt onze gids voor om ons door Krakau te leiden, dat laten we ons geen twee keer zeggen. De chauffeur rijdt als een kamikaze terug naar Krakau. We stoppen aan de Joodse getto, hier geeft de gids een uitleg, 65 stoelen symboliseren 65000 gevangenen. We komen nog op plaatsen die je als normale toerist niet bezoekt, omdat je het bestaan er niet van weet. We hangen met zen allen aan haar lippen. De tour wordt afgesloten met een drankje op een terras. Allé “drankje”, hier tappen ze minimum halve liters bier.

Het diner gaan we gebruiken in ons vertrouwde restaurant: carpaccio van rund, gevolgd door zalm en eend (een beetje te hard gebakken naar onze normen) en als dessert een chocolade gebak en ijs. Dit alles wordt met liters bier binnen gewerkt.

Ook vandaag verdeeld de troep zich s’avonds, sommige gaan vroeg naar bed, anderen zetten nog een stapje in de wereld.

Maandag 7-april

Na het weer uitgebreide keurig verzorgde ontbijt heeft Paulina weer gezorgd voor een Nederlandstalige gids om ons te vergezellen naar Auschwitz en Birkenau. Na een anderhalf uurtje rijden arriveren we aan de concentratiekampen. Wat een overrompeling van toeristen, iedereen wil blijkbaar weten welke gruwel zich hier heeft afgespeeld tijdens de tweede wereldoorlog, maar dit gevoel wordt onderuit gehaald door de massa die kriskras door elkaar holt.

Omdat we van België komen mogen we van de gids nog snel een bezoekje brengen aan de tentoonstelling die hier enkele jaren geleden is opgezet door onze regering. Verhofstadt was nog eerste minister. Na deze rondleiding eten we ons lekker lunchpakket op; we vleien ons op de ligweide. Van hier nog even naar Birkenau, een echt vernietigingskamp. Wanneer we aankomen in het toiletgebouw, met tientallen gaten naast elkaar in platte stenen, gaat meester Louis hierop zitten, maar hij wordt door onze gids boos recht gezet, “een beetje respect” zegt ze. Zo zie je maar hoe diep het nog zit bij deze mensen.

Het wordt stilaan tijd om terug naar het hotel te rijden. Omdat we nog een beetje vroeg zijn, nuttigen we nog een biertje, op ons vertrouwde terrasje aan het kasteel, in het zonnetje dat ons al een ganse dag vergezeld. Over het weer hoeven we hier zeker niet te klagen!

Eenmaal aan tafel eten we een zure soep, deze wordt niet door iedereen gesmaakt, ik echter vind ze zo lekker dat ik die van Brigitte ook nog mee opdrink. Het hoofdmaal is ook al niet direct haar eerste keuze, vettige ribbekes met frisse groenten en zalm. Brigitte en ik wisselen van plaats, want ik ga volop voor de ribbekes en zij voor de zalm, heerlijk. Als nagerecht wordt er strudel met ijs opgediend.

Van onze mede reizigers hoor ik zeggen dat ze de avond voordien woorden kregen met de barman. Deze had een poging ondernomen om zijn zaak vroeger te sluiten, niettegenstaande hij tot 01:00 uur moest werken. Maar geen nood, ”de politie je vriend” was steeds in de buurt om de problemen op te lossen…

Dinsdag 8-april

Waarschijnlijk is het onnodig te herhalen dat we weer aan een uitgebreid ontbijt zitten tegen 8:00 uur. Vandaag kunnen we het rustig aan doen, om 10:00 uur bezoeken we het kasteel Wawel, hier is de grootste privé collectie van Belgische wandtapijten te bezichtigen alsook een enorm wapenarsenaal. Hier worden we doorheen geloodst met een Engelstalige gids, dit is geen probleem want voor diegene het niet verstaan wordt er een perfecte vertaling gedaan, al was het dan wel heel rustig op zijn Limburgs. Nadien genieten we nog van een drankje, alweer op het zonovergoten terras, en gaan dan voor onze laatste lunch in het restaurant. Een carpaccio van zalm, gevolgd door kippensoep. Het hoofdgerecht is ditmaal kipfilet, gebakken patatjes met zure kool en een fruitsla als dessert.

Het kleine biertje dat ik bestelde is echter uitgegroeid tot een mega grote pint. Ik krijg dat allemaal niet op, en gezien ik geen versterking krijg belandt het goddelijke vocht in de gootsteen.

Ik zie in een etalage in het hotel een klein vracht wagentje, een replica van hun handelsmerk buiten, even navragen of ik dit kan kopen. Ik val bijna op me gat, 1000 zlotie, “250€” dan maar terug Krakau in om cadeautjes voor de kleinkinderen te kopen want we hebben een zee van tijd, het is nog maar net namiddag.

Andy heeft een afspraak kunnen maken met een van de schippers om een boottocht te maken om 20:00uur. Hierdoor kunnen we Krakau en het verlichte kasteel vanuit een ander hoek kunnen bekijken. Tijdens de wandeling naar de boot passeren we een draak die echt vuur spuwt, gebaseerd op een mythe in Krakau, sommige onder ons verschieten zich een hoedje. Hier gooit het weer voor de eerste maal roet in het eten, tot vandaag heeft de zon voor ons overuren geklopt, (net zoals de barman) nu valt met momenten de regen met bakken ui t de hemel.

Met een groepje van acht gaan we ‘s avonds nog op zoek naar eten, we horen van onze metgezellen waar het lekker is, maar daar aangekomen, wordt de deur voor onze neus dicht gedraaid. Daar staan we dan in de regen. Uiteindelijk raken we binnen bij een Hongaar. Hier wordt de soep wel zo heet gegeten als ze wordt opgediend, mooi in een pannetje met een vuurtje eronder zodat het op tafel staat te pruttelen. Volgens diegene die ze bestelden de beste goulashsoep die ze gegeten hadden.

Nu nog de valiezen pakken in het hotel en bed in, morgen na het uitgebreide ontbijt vertrekken we richting Zakopane. Niet iedereen denkt er zo over en sommigen brengen nog een bezoek aan de bar. Alwaar ze een beetje te veel wodka hebben geproefd, ze werden wel wakker in bed, maar wisten niet meer hoe ze er gekomen waren.

Woensdag 9-april

Een tweetal uurtjes gepakt en gezakt, rijdend als sardientjes in een doosje, tot Zakopane waar we aankomen in hotel Bambi. Een contrast met het vorige hotel. Dit hotel is ondergebracht in een soort chalet en is nog zo goed als nieuw. In de buurt staan nog zulke gebouwen met precies Goudi daken, De kamers zijn super mooi; elk voorzien van een ultra moderne luxe douche.

De menu kaart die we op voorhand hadden gekregen van Andy waarop we onze keuze hadden gemaakt werd die middag op tafel gezet. Dit leidde tot hilarische woordspelingen, een Pool die probeert een Belgische naam uit te spreken, niet te doen.

Eens dit op en de kamer in orde gemaakt, trekken we met zen allen de winkelstraat van Zakopane in, heen en terug meer dan twee kilometer. Het viel op dat de vrouwen met die afstand geen moeite hadden. Omdat we hier in het gebergte zitten, de bergen liggen nog helemaal besneeuwd, komt het kwik amper boven het vriespunt uit. De kraampjes met mutsen handschoenen en sjalen, het ene model al gekker dan het andere, doen dan ook gouden zaken.

Andy raadt ons aan om “warm bier” te proeven !!! verzot op het geestrijke vocht besluit ik dat natuurlijk te doen. Op zoek naar de juiste zaak verlies ik Elly in de chaos, wat echt niet naar haar zin was. Net zoals het warme bier, dat ik echt niet lekker vond. Gelukkig was ik niet de enige die er zo over dacht. Alweer waren er toeristen die hun plaatsje hadden gevonden, en genoten van de warme choco ???

Anderen hadden hun eetgelegenheid gevonden, een steakhouse. Hier serveren ze biefstukken en hamburgers van 500gr !!! en blijkbaar bleef het niet bij één bezoek. Wij houden het bij een bezoek aan MacDonald.

‘s Avonds gaan we nog iets drinken in hotel Bambi, de ober had totaal geen verstand van pinten tappen, een hoop schuim welke hij er terug uit lepelde om nadien nog meer schuim in de pint te toveren, van verkwisting gesproken.

Donderdag 10-april

Ook hier zitten we vroeg aan het ontbijt, dat ook zeer uitgebreid is. Hier hebben ze voor ons pannenkoeken besmeerd met choco en siroop gebakken, die stapel is snel verdwenen.

Om 9:30 uur vertrekken we richting centrum, waar we met een kabellift omhoog gaan. Er staat een wandeling in de bergen op het programma. Eenmaal boven splitst de groep, een deel van hen blijft op het asfalt, wij een groepje van vier Bert, Brigitte, Elly en Staf besluiten de bossen in te trekken, we volgen een blauw merkteken.

Na een tijdje wandelen begint het te sneeuwen, en raken we zelfs ons merkteken kwijt, gelukkig staat er een Poolse boer op zijn erf waar we de weg kunnen aan vragen. “Spreche zie Duits “ is zijn vraag. “Jawool” zegt Brigitte “wir sind hier mit eine tjoeke-tjoeke-tjoeke” die brave Pool hoort het in Keulen donderen, maar onderneemt nog een poging. Plots valt er een woord dat hij verstaat, en gaat met ons een eindje mee. Wijzend naar de zendmast, kijkende naar onze wandelschoenen en de woorden “immer grade aus” stuurt hij ons het bos in.

Gelukkig heeft Bert een aangeboren gevoel voor richting, en zo geraken we dan toch terug in het skistation wanneer plots de zendmast voor ons uit de mist opdoemt. Moe, kletsnat van de sneeuw en het zweet gaan we een gelegenheid binnen met onze botten vol modder om iets te eten en te drinken. Hier worden dan ook de plannen gesmeed om niet mit eine tjoeke-tjoek-tjoeke naar beneden te gaan maar te voet. Het is niet echt gemakkelijk maar een pak minder vermoeiend dan bergop lopen. Snel belanden we terug tussen de souveniers stalletjes. Staf besluit een gebakje te kopen, maar het blijkt gerookte kaas te zijn. De plaatselijke specialiteit is echter ook wel lekker.

Om 19:00 uur worden we verwacht voor het diner, we hebben nog net de tijd om een douche te nemen en onze vuile kleding op te bergen. Vanaf 22:00 uur komt er een plaatselijke band spelen. Dat heeft Paulina weer netjes voor ons geregeld. De muziek werkt aanstekelijk, en uiteindelijk wordt er flink gebruik gemaakt van de dansvloer.

Het bier vloeit weer rijkelijk. En hoewel de meesten, bij het stoppen van de band om 12:00 uur, de bedstee opzoeken zijn er bij die het tot 3:00 uur volhouden.

Vrijdag 11-april

8:00 uur is vroeg en de laatblijvers zijn er zo uit te halen, hun oogjes zijn klein. We nemen voor de laatste maal ons ontbijt, vandaag bakken ze extra pannenkoeken voor ons. Nadien nog even de kamer controleren, is er niks achter gebleven, want we maken al plaats voor de volgende gasten. Een deel van ons gaat nog eens terug naar de kraampjes om de laatste inkopen te doen.

Tegen 14:30 uur staat een grote bus ons op te wachten voor het vertrek. Niet alleen vraag ik mij af hoe die daar is geraakt, het scheelde niet veel of we hadden er nog gestaan. Tien minuten moet de chauffeur bijsturen om van de parking te geraken. De rit naar Krakau wordt aangevat, iedereen is er een beetje stil van, de reis loopt op zijn einde. De enige struikelblok tussen hier en thuis zijn de controles op het vliegveld van Krakau. De douanen hebben zich kostelijk geamuseerd, zelfs de batterijtjes van mijn hoorapparaat moesten apart door de scanner.

Na een tussenstop te Frankfurt, stopt de bus iets voor 24:00uur op de parking te Heultje waar de reis was begonnen. Er wordt nog afscheid genomen van de toffe bende, en ieder vindt zijn weg naar huis. Wie weet binnen vijf jaar…